بغض زمانه

                                                                                                                                       

دلم گرفته آسمون نمی تونم گریه کنم

شکنجه می شم از خودم نمی تونم شکوه کنم                                        

انگاری کوه غصه ها به سینه من اومده

آخ که داره باورم می شه خنده به ما نیومده

                                                دلم گرفته آسمون ازخودتم خسته ترم

                                                   تو روزگار بی کسی یه عمره که دربه درم

                                                      حتی صدای نفسم می گه که توی قفسم

                                                         من واسه آتش زدن یه کوله بار شب بسم

دلم گرفته آسمون یه کم منو حوصله کن

 نگو که از این روزگار یه خورده کمتر گله کن

 منو به بازی میگیرن عقربه های ساعتم

 برگ یه تقویم می کنه لحظه به لحظه لعنتم

                                                            آهای زمین یه لحظه تو نفس نزن

                                                           نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن

                                                    ****************************     

دوستت دارم،        I love you

چون بیش از هر کیش و آیینی        Because you have done

به رویش من یاری رسانده ای.          More than any creed

فراتر از هر سر نوشتی،          Could have done

شادی را به من ارزانی داشته ای.          To make me good

این همه را هدیه داده ای،            And more than any fate

بی هیچ تماسی،کلامی یا اشارتی.         Could have done

به این کار توانا گشته ای،         To make me happy.

چون خود بوده ای،           You have done it

شاید دوست بودن در نهایت به این معنا باشد.             Without a touch

Without a word

Without a sing

You have done it

By being yourself

Perhaps that is what

Being a friend means

After all.

دوستت دارم،         I love you

برای بخشی از وجودم که تو شکوفایش می کنی،          for the part of meThat

 you bring out

 

دوستت دارم،          I love you

چون دست بر دل افسرده ام می نهی،           for putting your hand

into my heaped-up heart

زنگارهای بی ارزش و بی مقدار به سویی می زنی،         And passing over All the foolish, weak things That you can't help Dimly seeing there,

و نورمی تابانی بر گنجینه های پنهانی که،        And for drawing out Into the light

تاکنون در ژرفا مانده بودند.      All the beautiful belongings That no one else had looked

Quite far enough to find.